Begin van de zomer werd ik gemaild door een alleenstaande dame, met de vraag of zij met mij een afspraak kon maken over haar naderende einde. Zij was al ruim 15 jaar nierdialyse patiënt en nu was haar einde in zicht. Er kwamen steeds meer complicaties bij en ze kon het niet meer opbrengen om 3x per week te dialyseren, want het was ontzettend intensief. Toen ik bij haar op bezoek kwam stond er een kop koffie klaar met een heerlijk gebakje, want je moet het leven vieren was immers haar moto. Na een mooi en openhartig gesprek heb ik met haar de mogelijkheden rondom haar afscheid kunnen vertellen en laten zien. Ze kon een keuze maken over wat het beste bij haar paste. Ze had graag de regie in eigen handen. Zo volgen er meerdere gesprekken en kreeg haar afscheid steeds meer vorm. Tijdens een van deze gesprekken nam ik een spreekster mee, ter kennismaking. Samen gaven zij de plechtigheid invulling. Mevrouw was erg duidelijk wat er wel en niet gezegd mocht worden op haar uitvaart. En als we wat zouden veranderen, dan ging ze dat ons wel eventjes laten merken. Ze wilde graag in december overlijden, want dat was haar maand. De kaarsjes en lichtjes in die tijd, daar genoot ze altijd zo van.
Begin december stopte ze met dialyseren en stuurden we samen de mensen die haar dierbaar waren een zwarte kaart met een engeltje, zwart omdat ze in een donkere periode van haar leven zat. Zo hadden mensen de gelegenheid, als die behoefte er was, nog iets met haar te delen.
Ik ging iedere dag naar haar toe om te kijken hoe het met haar ging en of ik nog iets voor haar kon betekenen, dat vond ze erg prettig. We hadden een bijzondere band opgebouwd in die korte periode. Ze had mooie humor en was duidelijk en oprecht. Ze was dankbaar en blij dat ik er was, alles was geregeld zoals zij dat wilde en zij het voor ogen had. Op haar sterfbed gaf ze me een cadeau, ik moest van haar goed voor mezelf blijven zorgen en daarom kreeg ik een massagebon, zo lief en ontroerend. Toen ze het leven had losgelaten kregen alle mensen die haar dierbaar waren dezelfde kaart, alleen in het wit. Wit omdat ze naar het licht was gegaan, haar lijden was over. Haar bloemstuk voor op de kist was vol met mooie lichtjes en kaarsen, zoals ze zelf geregeld en gewenst had.
Met liefde heb ik haar mogen begeleiden, dankbaar voor haar vertrouwen in mij…