Zijn laatste gebakje
Nadat ik een aantal jaren terug de uitvaart van zijn vrouw mocht begeleiden had hij mij al gezegd: “Mocht ik gaan, dan mag jij ook mijn uitvaart doen”. En zo ging het ook. Sneller dan verwacht moest ook meneer het leven loslaten. Zijn afscheid mocht anders zijn dan het afscheid van zijn vrouw. Hij was van de traditie, maar er mocht ook van afgeweken worden, want hij stond immers net iet anders in het leven.
Zijn afscheid in het crematorium werd, na overleg met zijn kinderen, een informeel samenzijn. Het fijne daarvan is dat ieder op zijn of haar eigen manier vorm kan geven aan het afscheid en het afscheid persoonlijk kan maken, zoals bij de overledene past. Samen met de genodigden werd, onder genot van een kopje koffie en in dit geval een gebakje, begonnen met het afscheid. De zoon sprak mooie herinneringen uit over zijn vader en hij benoemde waarom er een gebakje bij de koffie was en niet een standaard plak cake.
Vader was namelijk zo’n enorme zoetekauw, gek op ieder soort gebakje, en daarom was een gebakje zo op zijn plaats. De zoon zette tijdens de toespraak een gebakje bij vader op de kist: “Je laatste gebakje pap…” Dit gebaar toverde bij ieder een glimlach op het gezicht en ook herkenning, want zo was hij namelijk ook bij leven. Dit gebakje ging met hem mee op zijn laatste reis, zo mooi, herkenbaar en bijzonder. Zo kan elk afscheid iets moois en bijzonders worden, iets wat bij degene past en wordt het voor de nabestaanden een mooie herinnering.
Zijn afscheid in het crematorium werd, na overleg met zijn kinderen, een informeel samenzijn. Het fijne daarvan is dat ieder op zijn of haar eigen manier vorm kan geven aan het afscheid en het afscheid persoonlijk kan maken, zoals bij de overledene past. Samen met de genodigden werd, onder genot van een kopje koffie en in dit geval een gebakje, begonnen met het afscheid. De zoon sprak mooie herinneringen uit over zijn vader en hij benoemde waarom er een gebakje bij de koffie was en niet een standaard plak cake.
Vader was namelijk zo’n enorme zoetekauw, gek op ieder soort gebakje, en daarom was een gebakje zo op zijn plaats. De zoon zette tijdens de toespraak een gebakje bij vader op de kist: “Je laatste gebakje pap…” Dit gebaar toverde bij ieder een glimlach op het gezicht en ook herkenning, want zo was hij namelijk ook bij leven. Dit gebakje ging met hem mee op zijn laatste reis, zo mooi, herkenbaar en bijzonder. Zo kan elk afscheid iets moois en bijzonders worden, iets wat bij degene past en wordt het voor de nabestaanden een mooie herinnering.
