Zo af en toe ging ik op bezoek bij een oudere dame die ik al enige tijd kende. Ondanks dat mevrouw altijd thuis was, belde ik haar in de ochtend op, of het uitkwam dat ik een kopje koffie kwam drinken. Als ik dan aankwam stond de koffie klaar met altijd een bordje met allerlei lekkers voor bij de koffie. Aan de koffie vertelde ze dan wat haar bezighield. Ze vertelde altijd dat ze mijn column las en trots op mij was wat ik allemaal deed. Als grap zei ze altijd: ‘Als ik dood ben, schrijf je dan ook een column over mij?’ Ze had respect voor mijn werk en had er een goed gevoel bij. Ze had vaak mooie wijze woorden en we gingen erover in gesprek en ik liet haar wijze woorden bezinken, om er later dan nog eens dieper over na te denken.
De laatste tijd liet haar lichaam haar steeds meer in de steek en ze was met haar laatste stukje op aarde bezig. Ze heeft mij nooit verteld dat ik haar uitvaart mocht verzorgen, waarschijnlijk kwam de dood daardoor te dichtbij. Ze gaf mij tijdens onze gesprekken onbewust veel mooie informatie en wensen mee, wat heel waardevol bleek.
Toen ze was overleden, belden haar kinderen mij op om te vertellen dat moeder was overleden. Daarnaast vroegen ze mij of ik haar uitvaart wilde verzorgen. Ik was dankbaar dat ik het vertrouwen van het gezin had en dat ik hen mocht bijstaan in de moeilijke tijd die volgde. Mevrouw was altijd heel duidelijk tegenover haar kinderen geweest, dat ik de uitvaart moest verzorgen. Samen hebben wij, naar haar wens, haar een mooi, warm en waardig afscheid kunnen geven zoals zij deze graag gewild, maar ook zeker verdiend had.
Wat ontzettend fijn dat ik ook in het laatste stukje van haar hier op aarde, zo dichtbij mocht komen en zo ook zelf afscheid van haar kon nemen voor alles wat ze voor me betekend heeft. Deze column heb ik dan ook met alle liefde voor haar geschreven….
Gewoon… ‘Omdat iedere uitvaart zorg verdient!