Kan dat dan?

Als ik een familie mag begeleiden bij het afscheid nemen van hun dierbare, hebben we het in de loop van de voorbereiding erover hoe het afscheid eruit zal gaan zien. Tijdens zo’n gesprek vraag ik ook altijd: Willen jullie je dierbare tot het einde begeleiden, tot in de ovenruimte? Willen jullie bij de invoer van de mand, kist of wade aanwezig zijn, indien mogelijk?

Nabestaanden reageren hier heel verschillend op. Ze weten niet dat die mogelijkheid er is of vinden het eng. Ieder kent dan wel een verhaal, dat zou bevestigen om het niet te moeten doen. Maar als ik alles verteld heb, en je ook weet dat je de ruimte hebt als het op dat moment toch niet goed voelt, je altijd de crematieruimte kan verlaten, veranderen vaak de gedachten. Op dat moment van vragen hoef je ook niet de definitieve keuze te maken, dat kan namelijk op dat moment zelf, maar je hebt wel de tijd en ruimte gehad om erover na te denken en van gedachten te wisselen.

Ook jongere kinderen die afscheid moeten nemen gaan regelmatig mee. Zij kijken er anders tegen aan als volwassenen en dat geeft ook weer ruimte voor een lach en een traan. Zo hebben ook zij alles duidelijk en helder en ontstaan er geen rare fantasieën over het crematieproces.

De medewerkers en medewerksters van het crematorium begeleiden het hele proces, vertellen alles duidelijk en rustig. Zij vertellen wat er gebeuren gaat, want ‘gelukkig’ is het voor velen nog onbekend. Ook na de uitleg is er ruimte om de goede keuze voor dat moment te maken

Van nabestaanden die meegaan hoor ik achteraf alleen maar positieve verhalen, Bij de invoer pakken ze elkaar meestal stevig vast en zo ontstaat er verbondenheid en is tot het laatst de overledene omringt door hen die hij of zij liefhad. Persoonlijk vind ik dat altijd een mooi en bijzonder moment. Samen, ieder op zijn manier, neemt definitief afscheid. De cirkel is dan rond!