Een rouwauto?
Aan het begin van de nacht word ik gebeld door een zoon. Zijn vader is aan het begin van de nacht overleden en of ik, net als bij moeder hun, weer wil begeleiden bij het afscheid nemen. Omdat ik onderweg ben vanuit Eindhoven naar huis kan ik er zelf niet meteen naartoe. Na overleg gaat mijn zorgteam op pad. Zij kunnen samen met de zoon de 1ste zorg aan vader geven en hem overbrengen naar de gekoelde ruimte (of toch aula). Zo is de 1ste stap al gezet.
De volgende ochtend heb ik met de zoons afgesproken om de uitvaart van vader verder vorm te geven. Vader zal op de laatste dag nog even weer thuiskomen, even nog een moment in zijn eigen huis. Een moment van definitief afscheid nemen, ook voor wie daar behoefte aan heeft. Vanuit zijn huis gaan we met hem naar de kerk gaan voor een afscheidsviering om zijn leven te herdenken en om genodigden de gelegenheid te geven om de familie te condoleren en afscheid te nemen.
In het gesprek van die ochtend komt ter sprake hoe we vader gaan vervoeren. Een rouwauto is op het 1ste moment een logische keuze omdat dat bij moeder ook zo gegaan was, maar eigenlijk past dit niet bij hun vader. Na het even te hebben laten bezinken vraag ik of het een idee is om vader in een busje van zijn eigen bedrijf, waar hij jarenlang het gezicht van het was, te vervoeren? Ik krijg de reactie: ‘Wat mooi, ik had er ook wel aandacht, maar dacht dat de bus te klein was.’ Na even meten blijkt het mooi te kunnen, de deur kan immers een stukje openblijven. Het is een klein stukje lopen en de ene zoon gaat rijden en de andere zoon gaat erachter lopen met hun gezinnen.
De dag van het afscheid wordt vader uit huis gedragen, in de bus gezet op een paar zachte dekens uit de bus. Zo vervolgen we onze weg rustig rijdend naar de kerk. De mensen die al staat te wachten kijken verrast en verbaast, maar met een glimlach op het gezicht. Zij herkennen hier zo meneer in, rustig, afwachtend en zeker niet te veel op de voorgrond… Mooi dat het zo op deze manier kan, op de manier die bij hem past!
Dankbaar dat ik ook hier een aandeel in mocht hebben om hem samen een liefdevol afscheid te mogen geven. Dankbaar voor het vertrouwen. Dit maakt mij werk zo mooi.
De volgende ochtend heb ik met de zoons afgesproken om de uitvaart van vader verder vorm te geven. Vader zal op de laatste dag nog even weer thuiskomen, even nog een moment in zijn eigen huis. Een moment van definitief afscheid nemen, ook voor wie daar behoefte aan heeft. Vanuit zijn huis gaan we met hem naar de kerk gaan voor een afscheidsviering om zijn leven te herdenken en om genodigden de gelegenheid te geven om de familie te condoleren en afscheid te nemen.
In het gesprek van die ochtend komt ter sprake hoe we vader gaan vervoeren. Een rouwauto is op het 1ste moment een logische keuze omdat dat bij moeder ook zo gegaan was, maar eigenlijk past dit niet bij hun vader. Na het even te hebben laten bezinken vraag ik of het een idee is om vader in een busje van zijn eigen bedrijf, waar hij jarenlang het gezicht van het was, te vervoeren? Ik krijg de reactie: ‘Wat mooi, ik had er ook wel aandacht, maar dacht dat de bus te klein was.’ Na even meten blijkt het mooi te kunnen, de deur kan immers een stukje openblijven. Het is een klein stukje lopen en de ene zoon gaat rijden en de andere zoon gaat erachter lopen met hun gezinnen.
De dag van het afscheid wordt vader uit huis gedragen, in de bus gezet op een paar zachte dekens uit de bus. Zo vervolgen we onze weg rustig rijdend naar de kerk. De mensen die al staat te wachten kijken verrast en verbaast, maar met een glimlach op het gezicht. Zij herkennen hier zo meneer in, rustig, afwachtend en zeker niet te veel op de voorgrond… Mooi dat het zo op deze manier kan, op de manier die bij hem past!
Dankbaar dat ik ook hier een aandeel in mocht hebben om hem samen een liefdevol afscheid te mogen geven. Dankbaar voor het vertrouwen. Dit maakt mij werk zo mooi.
