Al snel werd duidelijk waarom ze me opnieuw hadden uitgenodigd. De echtgenote vertelde dat ze me graag wilde meenemen wat er na ons contact was gebeurd. Ze vertelden hoe ze de urn van haar man hadden opgehaald bij het crematorium. Ieder had een kleine, persoonlijke urn uitgekozen, zo had ieder nog een klein stukje van hun man en vader thuis. Enige tijd later, tijdens een weekend weg samen met haar kinderen en kleinkinderen, hadden ze haar man, vader en opa verstrooid op hun geliefde en mooie plek. Ik mocht meekijken naar foto’s van dat mooie moment. Zo liefdevol… De kleinkinderen waren erbij betrokken, op een manier die helemaal bij hen paste. Het raakte me om te horen dat mijn benadering tijdens de uitvaart, waarbij ik de kinderen ruimte gaf om het op hun eigen manier te beleven, zoveel had betekend. De ouders wisten vooraf niet goed hoe ze hun kinderen erbij konden betrekken. Ze vertelden dat ik hen had geholpen die ruimte te zien en te geven. Alles gebeurde in overleg, met aandacht voor wat ieder kind nodig had.

Het gemis is er nog steeds, dat blijft. En ik kan het verdriet niet wegnemen. Maar ik heb het, zo zeiden ze zelf, een beetje zachter gemaakt. Zodat iedereen op zijn of haar manier verder kan. Als blijk van hun dank kreeg ik een prachtige, kleurrijke vaas vol bloemen. En van de kleinkinderen een liefdevolle tekening, vol mooie woorden. Dat raakte me diep. Zo was de cirkel voor het gezin, maar ook voor mij weer rond.

Gewoon….

omdat iedere uitvaart zorg verdient.