In de week voor het definitieve afscheid nemen van je dierbare loop ik samen met de nabestaanden stap voor stap alles door tot aan het definitieve afscheid. Tijdens deze gesprekken ben ik altijd open en eerlijk en probeer hen zo duidelijk mogelijk voor te bereiden op wat komen gaat. Wanneer het een crematie betreft, vraag ik ook of de familie mee wil tot in de ovenruimte en of ze aanwezig willen zijn bij de invoer van de kist/mand als het mogelijk is.

Nabestaanden reageren heel verschillend: ‘Ik wist niet dat dit mocht’ of ‘Bij het overlijden van mijn vader was dit niet mogelijk’. Wanneer een familie dit wenst, kan ik deze wens doorgeven bij het crematorium. Zij proberen er dan in hun planning rekening mee te houden en doen hiervoor hun uiterste best, maar soms hebben zij ook niet alles in de hand. Sommige mensen vinden het moment van de invoer heel spannend en weten niet altijd zeker of ze wel bij dit moment willen zijn. Gelukkig hebben ze altijd de ruimte en de keuze om de ovenruimte te verlaten op het moment dat het niet goed voelt. Deze mogelijkheid geeft rust, want je moet tijdens de voorbereiding al zoveel keuzes maken, dan is het fijn dat je die keuze tot het laatst kan bewaren en op dat moment kan bepalen wat goed voelt.

Meegaan is zeker niet leeftijdsafhankelijk. Ook jonge kinderen gaan regelmatig mee om zo samen met hun ouders of opa/oma het afscheid af te sluiten. Bijzonder is wel dat zij er anders mee omgaan, ze hebben een andere kijk op dingen en regelmatig geeft dit een lach op ieders betraande gezicht. Het meegaan is ook iets definitief afsluiten, tot het laatste stukje meegaan en dan definitief loslaten. Het geeft een gevoel van verbondenheid.

Persoonlijk vind ik het een waardevol moment, het maakt de cirkel weer rond. Ik ben dankbaar dat ik eraan mag bijdragen dat er nu andere keuzes voor een goed afscheid gemaakt kunnen worden.

Gewoon…. omdat iedere uitvaart zorg verdient.