Natuurlijk kon dat. Het is altijd waardevol om samen stil te staan bij wat iemand belangrijk vindt. Tijdens ons gesprek voelde ik meteen de liefde die haar vader had voor oldtimers. Hij bezat er zelf één, net als zijn broer en nichtjes. Het stond vast: ook zijn laatste rit moest in een oldtimer plaatsvinden.

Toen het moment van afscheid eenmaal daar was, waren veel van zijn wensen al duidelijk. En steeds opnieuw kwam zijn passie voor oldtimers naar voren. Ze sierden de rouwkaart en de advertentie, en de dochter bedacht hoe bijzonder het zou zijn om de auto van haar vader en die van zijn broer bij de condoleance neer te zetten. Zo kon iedereen de trots van hun vader zien, glimmend in de zon. Ook de vraag of de familie mocht meerijden in de stoet kwam langs. “Natuurlijk, wat prachtig!” antwoordde ik. Eén detail gaf wat zorgen: één van de oldtimers haalde maar 50 kilometer per uur. Maar gelukkig, wij rijden altijd in gepaste snelheid.

Zo gingen we samen op weg naar het crematorium. Ik voorop, gevolgd door de statige oldtimerrouwauto. Daarachter reed zijn eigen geliefde auto, bestuurd door zijn schoonzoon en dochter. En als afsluiter reed zijn kleinzoon in opa’s trots, met zijn vrouw naast hem. Voordat we de weg vervolgden, reden we nog één keer een rondje rotonde door zijn eigen dorp, een laatste groet, vol liefde. De zon scheen.

Bij het crematorium kregen de oldtimers een ereplek bij de ingang. Het was een prachtig gezicht: de auto’s waarin hij zoveel plezier had gehad, nu glanzend opgesteld als stille getuigen van zijn leven. En omdat je hem altijd wakker kon maken voor een ijsje, was er na afloop een ouderwetse ijskar geregeld. Zo kreeg iedereen een ijsje mee, in de geest van meneer. De ijskar stond tussen de oldtimers, stralend in de zon, alsof alles klopte. Het werd een afscheid dat helemaal bij hem paste. Warm, persoonlijk, vol herkenning en liefde. Ik ben dankbaar dat ik de familie mocht begeleiden en mee mocht denken om dit afscheid vorm te geven.

Gewoon….

omdat iedere uitvaart zorg verdient.