BIJZONDERE ONTMOETING
Aan het begin van de avond werd ik gebeld door een dame die graag een afspraak met mij wilde maken. Nee, ze was niet ziek en ging ook niet overlijden, maar, zo zei ze zelf, ze had inmiddels wel een mooie leeftijd bereikt. Omdat ik op dat moment niet genoeg tijd had, belde ik haar de volgende dag terug. Toen ze haar verhaal en haar gedachten met me had gedeeld, spraken we af dat ik bij haar thuis langs zou komen.
Op een koude, maar zonnige ochtend reed ik naar haar toe. Ze opende de deur met een warme glimlach en complimenteerde me meteen: hoe netjes ik eruitzag in mijn jurk en jasje, met die riem erbij. De koffie werd gezet en we begonnen ons gesprek. Ze vertelde waarom ze contact met me had gezocht en gaf eerlijk toe dat ze ook gewoon benieuwd was naar wie er nu eigenlijk achter de vrouw zat die al die columns in de krant schreef. Wat volgde was een openhartig en mooi gesprek, waarin ze haar levensverhaal met me deelde en vertelde hoe ze haar afscheid voor zich zag. Maar ze vroeg zich af: Is dat eigenlijk nog wel mogelijk?
Ik kon haar gelukkig wat duidelijkheid geven, waarna we afscheid namen. Ze had nu genoeg informatie om er rustig over na te denken. Toen ik haar mijn visitekaartje overhandigde, keek ze aandachtig naar de foto en zei: “Maar… die riem op jouw kaartje, die draag je nu ook!” Wat was ze scherp en opmerkzaam, ik glimlachte en zei dat ze er écht oog voor had. Ze glimlachte terug. Of ik even wilde wachten, vroeg ze toen. Ze moest even naar boven. Een paar minuten later kwam ze terug met een prachtige riem in haar handen. “Deze zou jou mooi staan,” zei ze. Ze droeg hem zelf niet meer, en vond hem te mooi om zomaar naar de kringloop te brengen. Of ze mij er misschien blij mee kon maken. Ontroerd en dankbaar nam ik de riem aan. Wat bijzonder dat zoiets liefs en onverwachts op mijn pad mocht komen. Een klein gebaar, maar met zoveel warmte gegeven. Het werd een ochtend om te koesteren. Een ontmoeting die me bijblijft.
Gewoon…. omdat iedere uitvaart zorg verdient.
Aan het begin van de avond werd ik gebeld door een dame die graag een afspraak met mij wilde maken. Nee, ze was niet ziek en ging ook niet overlijden, maar, zo zei ze zelf, ze had inmiddels wel een mooie leeftijd bereikt. Omdat ik op dat moment niet genoeg tijd had, belde ik haar de volgende dag terug. Toen ze haar verhaal en haar gedachten met me had gedeeld, spraken we af dat ik bij haar thuis langs zou komen.
Op een koude, maar zonnige ochtend reed ik naar haar toe. Ze opende de deur met een warme glimlach en complimenteerde me meteen: hoe netjes ik eruitzag in mijn jurk en jasje, met die riem erbij. De koffie werd gezet en we begonnen ons gesprek. Ze vertelde waarom ze contact met me had gezocht en gaf eerlijk toe dat ze ook gewoon benieuwd was naar wie er nu eigenlijk achter de vrouw zat die al die columns in de krant schreef. Wat volgde was een openhartig en mooi gesprek, waarin ze haar levensverhaal met me deelde en vertelde hoe ze haar afscheid voor zich zag. Maar ze vroeg zich af: Is dat eigenlijk nog wel mogelijk?
Ik kon haar gelukkig wat duidelijkheid geven, waarna we afscheid namen. Ze had nu genoeg informatie om er rustig over na te denken. Toen ik haar mijn visitekaartje overhandigde, keek ze aandachtig naar de foto en zei: “Maar… die riem op jouw kaartje, die draag je nu ook!” Wat was ze scherp en opmerkzaam, ik glimlachte en zei dat ze er écht oog voor had. Ze glimlachte terug. Of ik even wilde wachten, vroeg ze toen. Ze moest even naar boven. Een paar minuten later kwam ze terug met een prachtige riem in haar handen. “Deze zou jou mooi staan,” zei ze. Ze droeg hem zelf niet meer, en vond hem te mooi om zomaar naar de kringloop te brengen. Of ze mij er misschien blij mee kon maken. Ontroerd en dankbaar nam ik de riem aan. Wat bijzonder dat zoiets liefs en onverwachts op mijn pad mocht komen. Een klein gebaar, maar met zoveel warmte gegeven. Het werd een ochtend om te koesteren. Een ontmoeting die me bijblijft.
Gewoon…. omdat iedere uitvaart zorg verdient.
