Aan het einde van een zaterdagochtend kreeg ik een telefoontje van een jongeman. Zijn vader zou binnen afzienbare tijd overlijden, en hij vroeg of ik de uitvaart wilde en kon begeleiden. Na een kort gesprek waarin we de belangrijkste informatie uitwisselden, kwamen we overeen dat ik diezelfde middag langs zou komen om kennis te maken en alles af te stemmen. Zo zouden ze, wanneer het moment van overlijden zou komen, precies weten wat er te doen stond.

Bij mijn aankomst die middag werd ik hartelijk ontvangen door de echtgenote en haar gezin. We gingen rond de tafel zitten, koffie werd geschonken, en ik begon het gesprek over wat zo’n week van afscheid nemen zou kunnen inhouden: wat mag wel, wat kan niet, en hoe zij zich het afscheid voorstelden. Toen ik vroeg of ze al een idee hadden welke kist ze voor hun vader in gedachten hadden, kwam er een verrassend antwoord: “Wij gaan de kist zelf maken. Mag dat?”

Natuurlijk, dat mag! Wat een bijzonder idee, als er maar genoeg tijd is. De zonen hadden al wat gedachten over de kist, en we bespraken wat er technisch mogelijk was: maatvoering, materiaal, en de benodigde richtlijnen voor veiligheid. Maar dat leek hen geen probleem; ze zouden het samen doen. De volgende ochtend overleed de heer in alle rust, en na de laatste afstemming konden de zonen echt aan de slag. Ze gingen op zoek naar hout, maar dat viel nog niet mee, aangezien veel bouwmarkten vanwege de feestdagen gesloten waren. Toch vonden ze wat ze nodig hadden, en de eerste hand werd gelegd aan hun unieke ontwerp.

Toen de kist in grote lijnen klaar was, vroegen ze me of ik er mijn blik op wilde werpen. Natuurlijk deed ik dat. Wat een prachtig ontwerp, met zoveel liefde gemaakt. De kist kreeg vervolgens de finishing touch: de bekleding, zorgvuldig uitgekozen door de vrouw en dochters van de overledene, maakte het helemaal af.

Omdat de kist naturel was, en wel iets persoonlijks kon gebruiken, had ik de kleinkinderen mijn schatkist, gevuld met houten figuurtjes gegeven, zo konden zij er allemaal een boodschap voor hun opa opzetten en ze mooi op de kist plakken. Wat een creativiteit! Zo droegen de kinderen hun steentje bij, elk op hun eigen manier, met zoveel zorg en liefde.

Er kwamen ontzettend veel mooie reacties van de familie en andere nabestaanden. Iedereen had op zijn of haar manier bijgedragen aan dit afscheid. Zo werd het een proces van samen creëren, van samen afscheid nemen, op een manier die bij hen paste. Dit is wat ik het mooiste vind aan mijn werk; een afscheid dat werkelijk bij de persoon en zijn of haar familie past. En het mooiste? Iedereen had op zijn of haar manier iets unieks en waardevols bijgedragen. Met zoveel liefde gedaan.

Gewoon…. omdat iedere uitvaart zorg verdient.

Foto: Susan Busschers

in overleg met de betreffende familie geplaatst