Op een ochtend in januari werd ik gebeld door een mevrouw, ze was een beetje in paniek en wist niet meer wat te doen, of ik haar misschien kon helpen? Haar moeder was in haar laatste levensfase beland, maar haar vader was net ervoor gevallen, heup gebroken en geopereerd, hij was ook erg kwetsbaar en ze wisten niet welke kant het op zou gaan. Moest ze nu 1 of tegelijk 2 uitvaarten regelen?
Die avond ging ik bij de familie langs om samen te bekijken wat de mogelijkheden en wensen waren en wat we wanneer zouden kunnen gaan doen. Dit gaf de dochter veel rust. Mocht er nu iets zijn dan kon ze mij bellen en ik wist wat er van mij verwacht werd. Gelukkig ging het met meneer onverwachts goed. Hij kon terug naar hun appartement en hij was net op tijd bij zijn vrouw om haar hand vast te houden, toen zij het leven losliet.
Het afscheid werd geregeld, maar hoe kon meneer bij het afscheid aanwezig zijn, net na zijn operatie? In overleg met de familie heb ik contact gezocht met de Twentse WensAmbulance. Daar werd het direct opgepakt en snel geregeld, zo bijzonder. Na kort overleg met de verpleegkundige van de Twentse WensAmbulance en het verpleeghuis waar meneer verbleef kon alles in gang gezet worden. Ondanks dat meneer ook slechtziend was, werd het voor hem erg bijzonder. Hij werd keurig op de brancard gelegd en kon mee in de ambulance, vergezeld van zijn 2 kleinkinderen. Zo kon hij de rouwauto volgen en gingen we via een toeristische route naar het crematorium. Ondertussen vertelden de kleinkinderen waar ze reden, zo kwamen er bij hem allerlei herinneringen naar boven.
Op deze manier kon hij toch bij het afscheid van zijn vrouw zijn met wie hij al ruim 70 jaar samen was, ook al was zijn zicht slecht, aan zijn gehoor mankeerde niks. Hij was dankbaar dat hij op deze manier toch bij het definitieve afscheid van zijn vrouw kon zijn, mede dankzij de inzet van de Twentse WensAmbulance.
Dankbaar dat ik deze familie in deze heftige periode tot steun kon en mocht zijn.
